De 7 levens van Wubbo Ockels

Recent las ik het super interessante boek geschreven door de dochter van Wubbo Ockels, de 1^e Nederlandse astronaut. Het sprak mij zo aan vanwege de manier waarop dit unieke boek is ontstaan. Sinds haar 12^e verjaardag gingen Wubbo en zijn dochter ieder jaar samen uit eten in een chique restaurant. Een uniek jaarlijks vader-dochter moment waardoor zij beiden hebben geleerd zeer openhartig naar elkaar te zijn. Gesprekken waarbij zij over zichzelf spraken, over de ander en over anderen en hoe om te gaan met de grillen van de buitenwereld. Iets wat ik heel erg herken en dankbaar voor ben in de relatie met mijn eigen vader.

Tijdens zo’n etentje, toen Gean inmiddels eind 20 was, ontstond het idee voor het boek dat zij over het interessante en veelbewogen leven van haar vader wilde schrijven. Zijn leven was in te delen in 7 fases waarbij belangrijke gebeurtenissen hem telkens deden beseffen dat een nieuwe fase in zijn leven was begonnen. De titel was gevonden.

Fascinerend

Fascinerend vond ik de manier waarop de verhalen uiteindelijk door Gean konden worden opgeschreven. Ze besloten om naar alle plaatsen terug te keren waarbij Wubbo het gevoel had dat een nieuw leven was begonnen. Zo gingen ze uiteraard naar Nasa in Houston en naar Kennedy Space Centre, de lanceerbasis op Cape Canaveral, alwaar zij door zijn bijzonder status van ex-astronaut toegang kregen tot plekken waar nooit iemand mag komen. Om die achtergrondinformatie te lezen was echt heel leuk, maar vooral ook om te lezen hoe de mannen en vrouwen daar als astronauten met elkaar omgaan. Astronaut zijn is echt iets bijzonders. Wel een beetje jeugdsentiment hoor, vroeger wilde ik astronaut worden. Toen dat niet lukte werd het professor. En kijk wat er van me geworden is…. Lingerie-ondernemer en mede-eigenaar van Naron ☺!!

Anyway, fascinerend vond ik het vooral ook om te lezen hoe Wubbo Ockels alles rationeel en zelfs wetenschappelijk benadert. Hij denkt vooruit, in oplossingen en plaatst al zijn gedachten in projecten die hem uitdagen. Zo heeft hij na zijn astronautencarriëre een leerstoel gekregen om zijn kennis en enthousiasme over te dragen op de nieuwe generaties. Dit heeft hij tot aan zijn dood op 68-jarige leeftijd in 2014, met passie en plezier gedaan. Maar ook kreeg hij door zijn inventiviteit en doorzettingsvermogen de mogelijkheid om projecten als Superbus en Ecolution te ontwikkelen. Allemaal duurzaamheidsprojecten welke voorliefde zwevend hoog boven onze aardbol zijn ontstaan. De wereld is zo bijzonder en mooi, dat moest volgens hem behouden blijven en daaraan moet je alles hebben gedaan!!

Wat mij vooral zo aansprak is de manier waarop hij reageerde op alle bijna dood-ervaringen zoals de mislukte lancering in 1986 van de Spaceshuttle, de eerste ruimtevlucht na de zijne, het overleven van een vliegtuigongeluk waarbij in zeer dichte mist een landende airbus zijn eenmotorig vliegtuig raakte door een fout van de luchtverkeersleiding, zijn overleven van een hartaanval en het omgaan met en gevecht tegen zijn opnieuw haperende lichaam toen er nierkanker werd geconstateerd.

Het boek deed mij denken aan het altijd vooruit kijken en aanpakken van projecten die in een hoofd kunnen borrelen. De lol daarin en de energie die je daarvan krijgt. Op een niet te vergelijken niveau proberen wij ook altijd op deze manier met Naron bezig te zijn. Diegene die ons volgen op Facebook en via De Week van Naron, snappen waarschijnlijk wel wat ik bedoel. Ik ben zo ontzettend benieuwd of er meer mensen zijn die op deze manier denken en doen en ben je bereid jouw ideeën met mij te delen?

Reacties op deze blog of suggesties voor een volgende, ontvang ik graag via Facebook of [email protected].

Tot BLOGwoensdag. Joane vR

Meer blogs https://www.naron.nl/nieuws